Anorexia, een sluipmoordenaar

Weer heeft Anorexia een slachtoffer geeist. 25 was ze en veel te jong om niet meer te willen leven. Toch is dat wat de ziekte haar uiteindelijk deed geloven.

Mensen die mij kennen weten hoe ik erover denk. Ik ben voor gedwongen opname en sondevoeding, niet omdat ik graag de baas wil spelen maar omdat het een leven kan redden.

Ik kan het niet genoeg benadrukken:ONDERSCHAT DE EFFECTEN VAN DE ZIEKTE NOOIT.

Onderzoeken tonen aan dat Anorexia ook de hersenen aantast. Deze bestaan voor 60% uit vetten, en mensen met Anorexia houden geen vet meer over.

Beslissingen nemen doen we met onze hersenen dus wanneer de hersenen worden aangetast is het logisch dat we minder goed worden in het nemen van beslissingen, toch? Dit heeft niks met leeftijd te maken.

Het is in deze fase belangrijk dat de mensen in de naaste omgeving dit signaleren en het nemen van beslissingen (tijdelijk) overnemen.

Je kind heeft oprecht de capaciteiten niet meer om beslissingen te nemen en heeft jou nodig om dit voor haar te doen, om haar te redden van die overtuigende stem in haar hoofd die haar zegt dat het nog niet genoeg is.

Ik vraag wel eens aan ouders: wat zou je doen wanneer je zou zien dat je kind een naald met heroine in haar arm zou steken, iedere dag opnieuw?

100% van de ouders zou ingrijpen, de naald afpakken en op wat voor manier dan ook proberen te voorkomen dat het kind ermee doorgaat.

Waarom accepteer je dan wel dat je kind zich dag in dag uit uithongert, overgeeft, overmatig beweegt, zichzelf snijdt en zichzelf langzaam kapot maakt?

Op het moment dat ouders echt gaan inzien en geloven dat dit precies hetzelfde is, kunnen ze ingrijpen.

Wanneer een kind voor de wet volwassen is betekent dit dat je als ouders via de rechter een Rechterlijke Machtiging moet aanvragen zodat je beslissingen voor je kind mag nemen. Dit is voor veel ouders een drempel, ze hebben het gevoel hun kind te verraden of te wantrouwen. Ze willen het kind zelf de kans geven om de juiste keuze te maken. Dit kan je kind niet meer, geloof me.

Ze zijn lichamelijk en geestelijk te zwak, worden geregeerd door de stem van de ziekte en zijn depressief door het gebrek aan voedingsstoffen. Ze zitten in een diepe put waar ze zonder hulp niet meer uit kunnen komen.

Ze hebben je nodig om ze eruit te trekken, ze te helpen de stem te bevechten en te voelen dat jij sterk bent omdat zij het niet meer kunnen zijn.

Het is niet mijn bedoeling om ouders aan te vallen, integendeel. Het is mijn bedoeling om jullie te helpen begrijpen dat Anorexia een sluipmoordenaar is die al te veel slachtoffers heeft geeist.