Help je je kind of het foute vriendje?

"Stel je de eetstoornis voor als een fout vriendje dat je kind mishandeld, onderdrukt, haar 24/7 in de gaten houdt en vertelt wat ze wel en niet mag."

Dit is wat de dietiste van mijn dochter tegen me zei en bleef herhalen tot ik het begreep en er iets mee kon doen.

Het hielp me vooral om naar mijn eigen gedrag te kijken en dit te veranderen.

Stel dat ze een vriendje had die haar zo behandelde, zou ik het dan accepteren dat:

- ze samen op haar kamer zaten met de deur dicht?

- ze samen zouden eten zonder toezicht?

- ze samen naar school zouden fietsen?

- ze alleen thuis zouden blijven wanneer wij iets leuks gingen doen?

- ze zich zouden isoleren van de buitenwereld?

- hij zou bepalen wat en hoeveel ze mocht eten?

- hij zou bepalen of ze hulp ging zoeken?

- hij zou bepalen dat ze zich moest snijden?

- hij zou bepalen dat ze ontelbare oefeningen moest doen voor het slapen gaan?

- hij haar de hele tijd zou afkraken en zeggen dat ze dik en lelijk was?

- hij haar langzaam maar zeker kapot zou maken?

NEE, natuurlijk niet, ik zou er alles aan doen om haar van hem te verlossen, ik zou grenzen stellen, ze geen moment alleen laten en hem in alles tegenwerken. Ik zou mijn kind tegen hem beschermen.

Toen ik anders kon kijken, zag ik dat zij het slachtoffer was die wanhopig probeerde te voldoen aan de onmenselijke eisen van de eetstoornis en hulp nodig had om zich te bevrijden. Bij iedere grens die ik stelde en bij iedere weigering van mijn kant tegemoet te komen aan de "abnormale" eisen, hield ik mezelf voor dat ik tegen hem vocht samen met haar. Dit hielp me om het vol te houden en haar sterker te maken om zelf ook weer te gaan vechten.

Herken het foute vriendje van je kind en weiger tegemoet te komen aan zijn eisen, je kind zal je dankbaar zijn.