Het belang van ouders bij herstel

De rol die ouders kunnen spelen bij het herstel van hun kind wordt vaak onderschat, vooral door de ouders zelf.

Ouders worden onzeker, toegeeflijk en inconsequent in de benadering van hun kind. Dit komt doordat ze meestal te weinig kennis hebben over de effecten van eetstoornissen op lichamelijk en geestelijk vlak.

Het kind dat zij zo goed kenden vertoont gedrag dat zij niet herkennen en niet weten hoe mee om te gaan. Moeten we straffen, belonen, streng zijn of juist niet? Moeten we zorgen dat ze eet en haar controleren uit angst voor braken, laxeren, snijden, enz. of werkt dat juist averechts? Ook deskundigen verschillen van mening over de juiste aanpak en dat maakt het allemaal nog verwarrender.

Belangrijk is dat je je als ouder realiseert dat je kind en de eetstoornis niet dezelfde zijn. Je kind is in de ban van iets waar hij/zij geen controle meer over heeft. Het rare, onherkenbare gedrag hoort bij de eetstoornis en als ouder bepaal je of je dat gedrag accepteert of niet. Mensen die hersteld zijn zeggen altijd: consequent zijn is het allerbelangrijkste, zorg dat de eetstoornis geen ruimte krijgt doordat je als ouder tegenstrijdige signalen afgeeft. Wanneer je besluit bepaald (eet) gedrag niet te accepteren, hou je daar dan aan, wat de omstandigheden ook zijn. Een kind dat in de ban is van de eetstoornis kan zelf geen weloverwogen beslissingen meer nemen, neem als ouder die rol over tot ze weer in staat zijn zelf die verantwoordelijkheid te nemen. Als een kind niet meer in staat is om iets gewoons als een boterham te eten, kan je ook niet verwachten dat ze de juiste beslissingen nemen over het aantal Kcal dat ze moeten binnenkrijgen.

Zorg dat je als ouder goed geinformeerd ben over de effecten van eetstoornissen, betrek altijd een huisarts bij het proces om de lichamelijke toestand in de gaten te houden en wees vooral de ouder die je altijd was.