Wat te doen bij wachtlijsten?

Toen mijn dochter eenmaal had ingezien dat ze hulp nodig had om de eetstoornis te kunnen loslaten, was ik opgelucht. Die opluchting sloeg al snel om in frustratie omdat er nergens op korte termijn een plek voor haar was. Op een intake moesten we gemiddeld 4 weken wachten en hoe lang precies de wachtlijst voor behandeling was, konden ze niet inschatten. Wachten was geen optie, ze wilde nu hulp en ik ook. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij een hele dure particuliere instelling. De dag dat ik belde konden we terecht voor een intake en daarna kon ze direct blijven voor behandeling. Tegenwoordig is ook dat bijna onmogelijk geworden. Er zijn nog maar heel weinig particuliere instellingen en deze zijn onbetaalbaar of ver weg. Wat doe je dan als ouder van een kind met een levensbedreigende ziekte?

Schrijf je altijd in bij een behandelinstelling, zorg dat je op de wachtlijst komt en ga intussen thuis aan de slag.

Onderzoek toont aan dat wanneer ouders sterk genoeg zijn om zich 100% te ontfermen over het eetgedrag van hun kind, deze kinderen en jong volwassenen sneller en meer volledig herstellen en minder vaak terugvallen dan bij andere methodes. Een nadeel is dat het enorm veel tijd en inzet kost van de ouders. Bij iedere maaltijd moet iemand toezicht houden en er zullen veel discussies over eten moeten worden gevoerd. Ook is het belangrijk langzaam de teugels te laten vieren wanneer het beter gaat en dat kan lastig zijn.

Ouders nemen tijdelijk de complete verantwoordelijkheid vor het eetgedrag van hun kind over, net zoals bij een klein kind. Dit geldt alleen voor het eetgedrag en de voeding, maar het heeft prioriteit boven andere zaken zoals school en werk.

Een voordeel hiervan is dat het kind stabiel blijft of zelfs verbetert waardoor kortere behandeling of in het gunstigste geval helemaal geen behandeling meer nodig is.