Hoe is het voor ouders?

Het is verschrikkelijk om een kind te hebben met een eetstoornis. Het doet iets met je waar je geen grip op hebt, je gedachten en gevoelens worden er 24/7 door beheerst, het is het laatste waar je aan denkt voor je gaat slapen en het eerste waar je aan denkt wanneer je wakker wordt. Er ligt de hele dag een steen op je maag die niet weggaat, wat je ook doet en waar je ook bent. Je functioneert slechter op alle fronten, bent afwezig, moe en hebt geen zin om sociaal te zijn. Je wordt gek van goed bedoelde adviezen om aan jezelf te denken en iets leuks te gaan doen, even weg van de situatie. Je wil helemaal niet weg van de situatie, je wil dat het over gaat. Je wil de pijn van je kind wegnemen zodat jouw pijn ook weggaat, je wil weer goed slapen, en je wil vooral dat je kind weer gelukkig is.

Je wil iets doen maar weet niet wat, ineens ben je een onzekere ouder die bang is het verkeerde te zeggen of te doen. Je bent vooral bang om je kind te verliezen aan een ziekte die je niet begrijpt. Hoe meer je erover leest en hoort, hoe banger je wordt, kan mijn kind herstellen of gaat dit nooit meer over? Je voelt je schuldig, maar je bent ook boos en verdrietig en ook daar voel je je weer schuldig over.

Het helpt om erover te praten met andere ouders die hetzelfde meemaken, je voelt je begrepen en gesteund, je bent gelukkig niet de enige.

Toch wil je meer, je wil het oplossen, je wil je kind helpen hier uit te komen zodat alles weer "normaal" wordt.

Ik weet nog hoe het voelde en ik gun het niemand zich zo te voelen. Het heeft bij mij even geduurd om me te realiseren dat ik ook een slachtoffer was van deze ziekte maar dat het niet hielp me zo te blijven gedragen. Ik was haar moeder en het werd tijd dat ik die rol weer ging oppakken. Ik moest weer leren grenzen stellen en vertrouwen op mijn gevoel, dit ging niet vanzelf en ik maakte veel fouten. Daar leerde ik van zodat ik het de volgende keer anders kon doen, het was een leerproces zowel voor mij als voor mijn kind maar uiteindelijk heeft het ons gebracht waar we nu zijn. Mijn kind is hersteld en ik ben weer haar moeder.