WAAROM HET ZO MOEILIJK IS OP 1 LIJN TE KOMEN ALS OUDERS

Laten we bij het begin beginnen: Jullie hebben allebei een kinderwens, daar zijn jullie het over eens. Onderzoek toont aan dat waneer 2 mensen samen een kinderwens hebben er vooral wordt gesproken over:

- De beste tijd qua carriere en financien

- Hoeveel kinderen

- Blijven werken of thuis blijven?

Tijdens de zwangerschap gaan de gesprekken over:

- Favoriete namen

- Waar en hoe bevallen?

- Willen we weten wat het wordt of liever niet?

- Welke kleur wordt de kinderkamer?

- Wie gaat er oppassen?

- Verhuizen of niet?

De baby is geboren, alles is nieuw en onwennig, de kraamhulp is er nog om je door de eerste dagen heen te helpen en dan sta je er als ouders alleen voor.

- Laten huilen of troosten?

- Speentje of geen speentje?

- Bij de ouders of een eigen kamer?

- Fles of borstvoeding?

- Overal mee naar toe nemen of oppas?

- Bij jouw moeder of de mijne?

Dit is het begin van "onderhandelingen" over opvoeden, wat weet je eigenlijk weinig van elkaars ideeen hierover. Dan komt het moment dat je kind naar school gaat, als het goed is zijn jullie het inmiddels eens geworden over de schoolkeuze.

- Wie brengt, wie haalt?

- Overblijven of thuis eten?

- Naschoolse opvang of aangepaste werktijden?

- Hoeveel tv mag er worden gekeken?

- Hoe laat naar bed?

- Bord leeg eten of niet?

Ook tijdens ouderavonden kan je erachter komen dat jullie verschillende ideeen hebben over wat goed is voor jullie kind en heeft de juf/meester daar ook een mening over, lastig hoor.

Naarmate je kind ouder wordt, zijn er steeds meer keuzes die moeten worden gemaakt:

- VMBO/HAVO/VWO?

- Huiswerk voor of na het eten?

- Fietsen of OV?

- Welke sport of club?

- Hoe laat thuis zijn?

- Op welke leeftijd mag hij/zij uitgaan?

- Rijbewijs zelf verdienen of krijgen?

- Mag het vriendje blijven slapen of niet?

- Met vrienden op vakantie of met ouders mee?

Dit zijn zomaar een paar voorbeelden van vragen waar ouders mee worstelen en waarover ze het eens moeten zien te worden terwijl hun kind opgroeit. Over de meeste zaken word je het eens of sluit je een compromis. Over andere word je het niet eens en vaar je je eigen koers.

Dan heb je ineens een kind met een eetstoornis, een levensbedreigende ziekte en worden de dilemma's waar je tegenaan loopt groter. Eerst moet je weten waar je mee te maken hebt en dan moet je samen een plan van aanpak maken.

- Is het ernstig genoeg om hulp te zoeken en zo ja waar?

- Wel of geen behandeling en welke dan?

- Wel of niet met eten bemoeien en hoe dan?

- Wel of niet naar school?

- Wel of niet wegen?

- Wie regelt wat?

- Wie spreekt haar aan op haar gedrag?

- Alle maaltijden samen eten of niet?

- Zorgverlof opnemen of niet?

- Wat is acceptabel aan tafel?

- Wie lichten we in?

- enz, enz......

Omdat een eetstoornis zo complex is, is er geen eenduidige aanpak die voor iedreen werkt, het is een kwestie van uitproberen, onderuit gaan en weer opnieuw beginnen. 1 ding is wel zeker: als je als ouders niet op 1 lijn zit, zal de eetstoornis misbruik maken van de ruimte en het destructieve gedrag makkelijker kunnen voortzetten.

Dus zorg dat je op 1 lijn zit hoe moeilijk dat ook is.