De betekenis van de boodschap ligt niet in de bedoeling van de spreker maar in de perceptie van de o

Toen mijn kinderen jonger waren, was Pokemon populair. Ik kocht een poster met alle (toen nog) 150 pokemon figuren zodat ik wist welke er waren, wat hun kracht was en waarin ze konden evolueren. Zo leerde ik de taal van mijn kinderen spreken. In de jaren die volgden zorgde ik dat ik wist wat Dora in haar rugzak had, dat Spongebob in een annanas woonde en las ik iedere avond voor uit Harry Potter.

Nog later hoorde ik bij team Edward, was ik benieuwd wie nou toch Gossip Girl was en gingen we met elkaar naar alle premieres van Harry Potter.

Goede communicatie begint bij het spreken van dezelfde taal, de taal van onze kinderen veranderd snel, net als de wereld om hen heen, een paar jaar geleden pingde ik met mijn kinderen, nu appen we. Soms loop ik achter en gebruik ik een woord of uitdrukking die al weer uit is maar meestal blijf ik aardig bij omdat ik ervaar dat ik ze beter bereik wanneer ik hun taal spreek.

Toen ik ontdekte dat mijn dochter Anorexia had, liep ik al een tijdje achter en moest ik zorgen dan ik zo snel mogelijk de taal van de eetstoornis leerde spreken, anders zou ik haar kwijtraken.

Het was confronterend en eng, het liefst wilde ik het allemaal niet weten maar dapper las ik alles wat ik kon vinden over deze levensbedreigende ziekte die mijn dochter in zijn greep had.

Ik leerde het verschil tussen Anna en ED, dat compenseren vele vormen kan aannemen, dat snijden vaak voorkomt bij meisjes met Anorexia en waarom, dat het niet over eten gaat, dat ze zichzelf in de spiegel echt dikker zien en wat het van binnen allemaal kapot kan maken.

Ik stelde haar vooral veel vragen om erachter te komen wat zich in haar hoofd afspeelde en schrok van de antwoorden, het was allemaal nieuw en onwerkelijk. Toch leerde ik om haar in haar eigen taal aan te spreken zodat ik haar kon blijven bereiken en meer begrip kreeg voor haar belevingswereld. Voor haar was het "normaal" om zo te denken en zich zo te gedragen en ook al begreep ik het niet echt, ik merkte wel dat ze met me bleef praten wanneer ik haar taal sprak.

Het heeft mij veel inzicht gegeven in de ziekte waardoor ik uiteindelijk haar en anderen beter heb kunnen helpen in hun strijd tegen de eetstoornis.