Wie is sterker, jij of de eetstoornis?

Een eetstoornis overwinnen kost veel energie, niet alleen voor degene die ermee worstelt, maar ook voor de directe omgeving.

Iedere dag die strijd om het eten: Wat, Hoeveel, Wanneer?

Regelmatig de strijd om het wegen: Blind of niet? De hele dag alert zijn op signalen van compensatie: Overgeven, Laxeren, Overmatig bewegen.

De slapeloze nachten van de zorgen om je kind: gaat ze het overleven of niet?

De discussies met behandelaren over eetlijsten, wegen, eten, wel of niet naar school, wel of niet sporten?

En dan is er de strijd tussen de ouders, of ze bij elkaar of uit elkaar zijn maakt niet zoveel uit, de meeste ouders zitten en komen moeilijk op 1 lijn als het gaat over het helpen herstellen van hun kind.

Al deze zaken vreten energie en dan wil je als mens ook nog werken, sociale contacten onderhouden, een band houden met je andere kinderen of gewoon even lekker niks.

Het is niet zo vreemd dat veel ouders na een tijdje zijn opgebrand, ze zijn chronisch moe, hebben stemmingswisselingen, vage lichamelijk en/of geestelijke klachten, nergens zin in en willen het opgeven want het helpt toch allemaal niet.

Dit is precies wat de eetstoornis wil, net zo lang doorgaan tot men het opgeeft en de strijd staakt.

Blijf ook als omgeving altijd bedenken dat de strijd die je vecht TEGEN DE EETSTOORNIS IS, en alleen tegen de eetstoornis. Je vecht samen MET je kind, (ex) echtgeno(o)t(e), behandelaar tegen dezelfde vijand. Vermijd discussies met elkaar en bedenk hoe je met elkaar op 1 lijn komt, iedere dag opnieuw. Samen vechten geeft meer energie en levert uiteindelijk meer op.

Wie is er nou sterker: Jij of de eetstoornis?