Ouder ben je (voor) altijd

Opvoeden begint bij de geboorte, je leert je kind wanneer het tijd is om te eten en wanneer het tijd is om te slapen. Naarmate je kind ouder wordt ga je ze steeds meer dingen leren. Dit doe je o.a. door het aangeven van grenzen, wat mag wel en wat mag niet. Vervolgens leer je ze praten, lopen fietsen, lezen, tellen, kleuren, vormen, etc. Wanneer ze naar school gaan neemt de juf of meester een deel van die taken over maar dat betekent niet dat jij ermee stopt. Je helpt ze met hun huiswerk om te zorgen dat ze op school bij bijven, je leert ze sociaal wenselijk gedrag, helpt ze met hun problemen met vriendjes en vriendinnetjes, leet ze de huishoudelijke basis, de regels van het verkeer, etc. Ook als ze eenmaal uit huis zijn blijf je ze als ouders ondersteunen waar nodig. Waarom is het voor veel ouders dan zo lastig om hun kind te helpen bij het herstellen van een eetstoornis? Waarom vinden veel ouders het moeilijk om grenzen aan te geven als het gaat om eetstoornis gedrag? Waarom laten ouders het (weer leren) eten over aan de behandelinstelling, dietiste of psycholoog? In mijn praktijk spreek ik veel ouders die verlamd raken en ineens niet meer weten wat te doen om hun kind te laten eten, te laten stoppen met bewegen, overgeven of pillen slikken. Een eetstoornis is een complexe psychische ziekte die niet over eten gaat maar waarbij het wel belangrijk is dat je kind regelmatig blijft eten. Houd het simpel en doe wat je al jaren doet, ouder zijn. Geef grenzen aan, wees consequent en help je kind bij de dingen die ze moeilijk vindt. Opvoeden stopt nooit, ook niet wanneer je kind ziek is.