Emoties en eetstoornissen

Eetstoornissen maken heftige emoties los, niet alleen bij degene die ermee worstelt maar ook bij de omgeving. Deze emoties kunnen herstel in de weg staan of vertragen doordat er wordt gehandeld vanuit die emotie.

Een eetstoornis begint vaak vanuit onmacht over een bepaalde situatie, je hebt het gevoel geen controle te hebben over bepaalde aspecten in je leven, hebt daar heftige gevoelens over en gebruikt (niet) eten om met deze gevoelens te kunnen omgaan. Naarmate de eetstoornis erger wordt, vervlakken je emoties en de eetstoornis vervult daarmee een bepaalde behoefte die lastig is om los te laten. Dat maakt herstellen van een eetstoornis dan ook moeilijk, je gaat weer voelen en moet leren met deze gevoelens om te gaan zonder (niet) eten te gebruiken. Tijdens je behandeling is het daarom ook belangrijk om deze zaken tegelijk aan te pakken om terugval te voorkomen.

Als omgeving ervaar je ook heftige emoties die ondersteuning van je naaste lastig kunnen maken.

Angst: om je naaste te verliezen aan deze levensbedreigende ziekte

Boosheid: op je naaste omdat hij/zij zulk destructief gedrag vertoont

Schuldgevoel: over alles wat je had kunnen doen om het te voorkomen of over wat je fout hebt gedaan waardoor het zover heeft kunnen komen

Machteloosheid: omdat je alles doet wat in je macht ligt maar niets lijkt te helpen

Verdriet: om je naaste die zich zo slecht voelt

Wanhoop: omdat het al zo lang duurt en er geen zicht lijkt op verbetering

Al deze emoties en meer zijn logisch en terecht maar ze staan ondersteuning in de weg, je naaste heeft iemand nodig die grip en overzicht houdt op de situatie, iemand die praktisch en helder kan nadenken en die zich niet laat leiden door emoties. Dit lijkt een onmogelijke opgave maar wel een noodzakelijke, natuurlijk mag je emoties hebben en tonen maar ze mogen de ondersteuning niet in de weg staan. Veel mensen vinden het lastig om grenzen te stellen en hun naasten aan te spreken op hun (eet) gedrag, ze zijn bang het erger te maken of hun naaste te kwetsen, hierdoor kan het gedrag worden voortgezet en wordt de eetstoornis in stand gehouden. Bedenk dat je het doet om je naaste te helpen het gevecht aan te kunnen, je geeft daarmee het signaal af dat je naast hem/haar staat en dat jij bereid bent het gevecht aan te gaan. Opgeven is een keus maar geen optie, het gaat tenslotte om het leven van je naaste.