Schuldgevoel verlamt

"Heb ik haar toch te jong naar de creche gebracht, is de scheiding de oorzaak, geef ik haar niet genoeg aandacht? Overal twijfel ik aan en vooral aan mezelf, ik voel me een loser als moeder, ik heb gefaald. Wat heb ik fout gedaan waardoor mijn kind zo ongelukkig is dat ze zichzelf kapot wil maken?"

Wanneer je kind een eetstoornis heeft is het een normale, natuurlijke reactie voor ouders om zich schuldig te voelen en zich af te vragen wat ze anders hadden kunnen doen. Om dat schuldgevoel kwijt te raken ga je proberen het goed te maken en dat is de valkuil. Het schuldgevoel zorgt ervoor dat je niet meer logisch kan nadenken, waardoor je gedrag accepteert dat je anders niet zou accepteren. Je wordt toegeeflijk en durft je kind niet meer aan te spreken uit angst om haar te kwetsen, het is tenslotte jouw schuld dat ze dit doet. De eetstoornis maakt hier dankbaar gebruik van en zal de grens steeds verder oprekken, waardoor je het tegengestelde bereikt van wat je wil.

Wanneer je je laat leiden door schuldgevoel, is het moeilijk om beslissingen te nemen die nodig zijn om je kind te helpen, je gedrag bestaat uit reactie in plaats van actie en wordt bepaald door de wensen van de eetstoornis. Op het moment dat ik mijn schuldgevoel opzij kon zetten merkte ik dat ik de rol van ouder weer kon oppakken en kon doen wat nodig was om mijn kind te helpen in de strijd tegen de eetstoornis.