Welke hulp mag je verwachten van hulpverlening?

Eindelijk is je kind aan de beurt, er is plek binnen een hulpverleningsinstantie en je bent blij dat je kind gaat herstellen. Dit is een verwachting die de meeste ouders hebben en veel worden teleurgesteld door die verwachtingen.

Het gemiddelde behandeltraject duurt 3 maanden en in die 3 maanden moet er nogal wat gebeuren:

- toewijzen en leren kennen van een behandelaar

- maken van een behandelplan

- afspraak met de dietiste

- maken van een eetplan

- toewijzen en leren kennen van een groep

- afspraak met de psychiater

- afspraak met de arts

- leren eten met vreemden

- afspraak met de gezinstherapeut

- gesprekken inplannen

Dit alles is nog maar het begin en alleen al het maken van afspraken met de verschillende therapeuten kost tijd. Vaak heeft een instelling maar 1 psychiater, 1 dietiste en 1 gezinstherapeut in dienst, is er niet direct een plaats vrij in een groep en is eten met vreemden lastiger dan gedacht.

Behandelinstellingen hebben ook te maken met bezuinigingen waardoor er minder personeel beschikbaar is en geen vervanging bij ziekte of afwezigheid. Verder moeten ze zich houden aan protocollen en regels waardoor bepaalde dingen gewoon niet kunnen. Wanneer je kind meerderjarig is mogen behandelaars geen informatie delen met de ouders zonder toestemming van je kind, ze kunnen iemand niet dwingen om mee te werken aan een bepaalde behandeling en moeten de behandeling soms voortijdig stoppen omdat de verzekering niet meer vergoedt.

Ondanks al deze belemmeringen gebeuren er mooie dingen in behandelinstellingen en wordt er wel degelijk vooruitgang geboekt.

Er wordt een basis gelegd voor herstel:

- Je kind leert op vaste tijden te eten

- Je kind leert te eten met anderen

- Je kind leert te praten over de gedachten die eetstoornis gedrag veroorzaken

- Je kind leert op een andere manier om te gaan met die gedachten

- Je kind leert weer te voelen en dit toe te laten

Bedenk dat dit het begin is van herstel en niet het einde, het is allemaal nieuw en onwennig en de eetstoornis zal zich uit alle macht verzetten tegen de veranderingen, het is vaak 1 stap vooruit en 2 achteruit.

Wanneer je begrijpt dat een eetstoornis een hardnekkige en onvoorspelbare ziekte is, zul je oog hebben voor de stapjes die worden gezet. Natuurlijk mag je kritisch zijn, heb je recht op antwoorden en de beste zorg, het gaat tenslotte om je kind. Maar wanneer je realistisch bent in je verwachtingen van de hulpverlening, zal de teleurstelling minder groot zijn.